«همان اضطرابی را حس می‌کردم که همیشه موقع حضور در جمعیتی سی‌وپنج‌هزارنفره داشتم؛ آدم‎هایی که مستعد بودند در یک آن خشم اشتراکی‎شان را با هم یک‌کاسه کنند.

آمده‌ایم برای تشویق بازی دوستانۀ تیم‌ملی فوتسال زنان در برابر ایتالیا. تیم‌ملی فوتسال زنان طی چند سال‌ اخیر به‌شدت سروصدا کرده و محبوب شده است. قهرمانی جام ملت‌های آسیا برای ما کم دستاوردی نیست و عجیب نیست که سالن پر شده باشد؛ برخلاف اکثر بازی‌های دیگر که سکوهای خالی توی ذوق می‌زنند. البته سکوهای سمت شرقی ورزشگاه تقریباً خالی است چون آن را برای مهمان‌های ویژه بسته‌اند؛ مقامات وزارت ورزش، نمایندگان زن مجلس و... که برای حمایت از تیم ملی حضور پیدا کرده‌اند.

تا دو دقیقه پیشش آرامِ آرام بود، اما حالا انگار عصبانی است. رنگ صورتش تغییر کرده. طوری حرف می‌زند که انگار نصف حرفش را قورت داده، نصف دیگرش را طوری که محترمانه به‌نظر برسد، بیرون می‌دهد؛ ولی معلوم است که عصبانی است. آخرسر حرفش را می‌زند: «اصلاً ما دوست داریم سر قبر شهیدمون گلدون شمعدونی بذاریم، به کسی چه ربطی داره؟»این اولین‌باری است که شنوندۀ حرفی شبیه به این هستم. شخصی از این حرف می‌زند که دوست ندارد سر قبر مرده‌اش هرکاری بکنند.